فردا اگه اتفاقی پیش نیاد ... راهی طالقانم ...
دلم از الان به تاپ تاپ افتاده ... برای کوه ... برای تنهایی ... برای سکوت من آدم ... و به حرف آمدن زمین و آسمون ... برای اون حال و هوا ... برای اون نفس های عمیق ... و برای اون همه انرژی ...
آیا می تونم از اون انرژی ها ذخیره کنم و با خودم بیارم ؟ آیا انقدر انرژی هست که جبران همه بدی خستگی های روحیم بشه ... جبران بدی هایی که در حق دیگران کردم ... و بدی هایی که در حق خودم کردم ؟
امیدوارم که بشه ... کوه خیلی می تونه کمک کنه به راحت فکر کردن ... به صبور بودن و به بخشنده بودن .... به فراموش کردن بدی ها و ناراحتی ها ... کوه این خصوصیت رو داره ... سفر هم کمی این توانایی رو داره ... البته بستگی زیادی به دید آدم به دنیا و زندگی داره ...
No comments:
Post a Comment