امسال هم مثل پارسال تولد اين وبلاگ رو يادم رفت ...
اما دليل امسال با پارسال تفاوت می کند ...
با تاخير پايان 6 سالگی و پا گذاشتن در سال هفتم رو بهش تبريک می گم ...
هر چند اين اواخر نفس نفس می زنه و به اين نمی شه گفت زندگی ...
اما هست و نمی شه بودنش رو زير سوال برد ...
هنوز هست ... و من دلم خوشه که سنگ صبوری دارم که بعضی وقتا که حرفا تو گلوم گير می کنه بيام اينجا ...
ولی الان حرفايي دارم که با هرکس نتوانم گفت ... از اون حرفهايی که بايد تو دل بمونه ... جاش همونجاست ...
و شايد گاه در کوه و دشت و کوير فرياد زنی ... جايي که نا محرمی نشنود ... و اگر جايي چنين خلوت نيافتی در گوش خود زمزمه کنی ...!
به هر حال او می شنود ... و ياری می کند.. ..
No comments:
Post a Comment