پس از ده ماه
ماه ها که شب و روز بوسیدمش
بوسه ای نهاد بر گونه ام
بوسه ای کوچک, لطیف و زیبا!
به پرواز در آمدم و باز گشتم تا من بوسه ای بربایم از گونه اش بی فوت وقت!
Thursday, December 17, 2020
یکسال
درکنار ساحل ... در معرض نسیم روح افزا و در سایه سار درختان دل می دهم به زندگی
یکسال گذشته و زندگی من با آمدنت دیگر گون است
لذت آغوش و بوسیدنت که از اکنون سال به سال کمتر خواهد د که تو از اکنون شخصیت مستقل خود را نمایانده ای ... گویی دستت را به زودی رها می کنی و پی زندگی خود می روی .. و من می مانم چون مادران دیگر چشم بر در ... و دل در گرو آغوشت
اکنون که می نگارم تو در آغوش پدر بر لب ساحل در حال تجربه کردن ذره ذره این دنیایی
من نیز
من نیز هنوز کشف می کنم
تورا
و دنیا را از نگاه تو
Saturday, May 09, 2020
آینه
سلام بر تو...
تو ای من نوزاده .. تو نوزاده ی من ...
ای چشمان من ...
ای خستگی, کم صبری و هیجان من
ای خواب سبک شامگاه و خواب کوتاه نیم روز من
ای میل من به خوردن و نوشیدن
ای طلبم در تحربه کردن و شناختن
ای گوشه کوچک ناراضی دلم
و ای تمام دل سازگار و راضی ام
تو ای آن شجاعت بروز نیافته ام
تویی پایان تردید ها و اطمینان دلم
تویی داشته های پنهان و نداشته های خیالی ام
تویی کمال من ... تویی بیش از من
و تویی آینه ام
می نمایی مرا نقص ها و قدرت هایم را
تا مگر بشناسم خودم را .
حضورت تلنگریست بر خواب سنگین چهل ساله ام
یاد آور رویاهای مانده در بیست سالگی
و ناجی منِ غرق در روزمرگی.
Sunday, February 16, 2020
مادر
خواب بریده بریده نوزاد گواهیست بر شب دراز تکه پاره مادر!
نو مادری که تازه می فهمد مادرش را از پس شب های دراز!
مادر هر شب وصله زده رویاهای شبانه نوزادش را نه تنها با رویاهای ازدست رفته شبانه اش که با رویای زندگی خود !
شب دراز را پایانیست!
و روز بعد نوزادِ سرزنده زندگی می آفریند در مقابل چشمان بی خواب ولی لبریز از عشق مادر
شب های زیادی رفوگری رویای کوچک با رویای بزرگ تکرار می شود.
یکسو از پیوستن رویاهای شبانه یک رویای زندگی شکل می گیرد و سوی دیگر رویایی ذوب می شود.
روزی می رسد که نوزاد می رود پی رویای بزرگتر و هیچوقت شاید نداند رویاهای شبانه اش چگونه رفوخورد.
شاید نداند .... ولی رویای مادر در تاروپود شب و روزش تنیده شده و رویاهایش بوی مادر را میدهد! بوی عشق می دهد!
و اینگونه بشر راه بقا می جوید ...
نه بقای خود که بقای عشق!
عشق از نسلی به نسل دیگر ره می پوید در رویا و جاودان می ماند.
و مادر که رویایش را فدای نوزادش کرد همواره سمبل عشق می ماند.
مادر دوستت دارم!
Monday, January 13, 2020
مرگ
مرگ
او که همیشه در کمین است. در جهان سوم به روش های سنتی و قدیمی چون سیل و زلزله و انقلاب و در جهان اول نیز به سادگی یک تصادف. آنجا با گروه میمیری و اینجا تنها.
مرگ همه جا هست ولی گاهی با نشانه ها در گوشت اختصاصی زمزمه می کند حضورش را.
وقتی پروازی از محل تولدم به سوی محل زندگیم سقوط می کند و دوست دبستانم که همسالم است و پسری هم نام پسرم دارد در آن پرواز جان می سپارد. حسرت دیدار دوباره اش بعد از 30 سال برایم می ماند... همکلاسی که دوستش داشتم و بعد از مهاجرت یکبار با هم چت کردیم تا فرصتی دست یابد برای دیدار. فرصتی که دست نداد.
یک روز پس از آن حادثه به همراه خانواده یک لحظه خود را وسط چهار راهی یافتم با ماشین هایی که به سرعت به سویم می آیند ... لحظه ای غفلت و فریاد چراغ قرمزه ... فرصت باقی بود برای یک فرار به عقب. اما بوی خداحافظی را عمیقا حس کردم.
و من هنوز اینجایم با نوزادی در آغوش و چشمی به آینده!!
و مرگی که دیر یا زود خواهد آمد.
مرگ در کمین است برای همه ... برای من و برای عزیزانم.
در جستجوی اشعار کودکانه به این شعر قدیمی رسیدم:
عمر ما کوتاست چون گل صحراست پس بیایید شادی کنیم.